Sevgileri tükettik mi?

Sevgi bence insanın hissedebileceği en ulvi duygudur. Karşılık beklemeden koşulsuz sevmek, her türlü fedakarlığı yapmaktır; güvendir, dostluktur şefkattir, merhamettir. Sadakat ve güven, gerçek aşkın meyveleri gibidir ve birbirini tamamlar.

Aslında her türlü duyguyu da içinde barındırır. Sevgi ve aşk, o kadar güçlüdür ki ayaklarınızı yerden keser ve hep sevdiğiniz insanla olma arzusu taşırsınız. Sevdiğiniz insanı mutlu etmek için devamlı çabalar durursunuz. İşte bunun adı aşktır. Aşkta o insana hayranlık duyarsınız, belli bir zaman sonra bu duygu geçer, yerini sevgi alır.Sevgi ise kalıcıdır, uzun ömürlüdür ve vazgeçilmezdir. Bunu nesilden nesile aktarılan halk hikayelerinde de görebilirsiniz.

Leyla ile Mecnun, Kerem ile Aslı, Ferhat ile Şirin gibi aşkın gücünü gösteren örneklerle doludur. Bailey’in dediği gibi: ” Aşk dünyanın en tatlı mutluluğu ile en derin acısından yaratılmıştır.” cümlesinin doğruluk payı çok yüksektir. Bu örneklerin günümüzde hızla tüketilen sevginin karşısında dimdik durması ise manidardır hele iletişim teknolojisinin zirvede olduğu bu dönemde, sevgi anlayışlarının değişmesine de üzülerek tanıklık ediyoruz.

Birbirimizin hatalarını görmede çok acele davranarak sevgimizi tüketiyoruz. Bu sevgi tükenmişliği, bize bazen sevgi ve bakım gördüğümüz anları hatırlatıyor. Eski aşkları özler hale geldik. Eski aşklardaki emeği, sadakati ve en önemlisi de gerçek özlemi arar olduk. Umarım, insanlar tüm bunlardan ders çıkarır. Gerçek aşk ve sevgi kazanır.